وفای به عهد از منظر قران مجید
يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا أَوْفُوا بِالْعُقُودِ … (سوره مائده، آیه 1)
«اى افراد با ايمان به عهد و پيمان خود وفا كنيد»
جمله فوق دليل بر وجوب وفا به تمام پيمان هايى است كه ميان افراد انسان با يكديگر، و يا افراد انسان با خدا، به طور محكم بسته مى شود، و به اين ترتيب تمام پيمان هاى الهى و انسانى و پيمان هاى سياسى و اقتصادى و اجتماعى و تجارى و زناشويى و مانند آن را در بر مى گيرد و يك مفهوم كاملا وسيع دارد، حتى عهد و پيمان هايى را كه مسلمانان با غير مسلمانان مى بندند نيز شامل مى شود.
در اهميت وفاى به عهد در نهج البلاغه در فرمان مالك اشتر چنين مى خوانيم:
«در ميان واجبات الهى هيچ موضوعى همانند وفاى به عهد در ميان مردم جهان- با تمام اختلافاتى كه دارند- مورد اتفاق نيست به همين جهت بت پرستان زمان جاهليت نيز پيمان ها را در ميان خود محترم مى شمردند زيرا عواقب دردناك پيمان شكنى را دريافته بودند».
