آرمان های یک طلبه

1- اللَّهُمَّ إِنِّي أُثْنِي عَلَيْكَ بِمَعُونَتِكَ عَلَى مَا نِلْتُ بِهِ الثَّنَاءَ عَلَيْكَ وَ أُقِرُّ لَكَ عَلَى نَفْسِي بِمَا أَنْتَ أَهْلُهُ وَ الْمُسْتَوْجِبُ لَهُ فِي قَدْرِ فَسَادِ نِيَّتِي وَ ضَعْفِ يَقِينِي

اللَّهُمَّ نِعْمَ الْإِلَهُ أَنْتَ وَ نِعْمَ الرَّبُّ أَنْتَ وَ بِئْسَ الْمَرْبُوبُ أَنَا وَ نِعْمَ الْمَوْلَى أَنْتَ وَ بِئْسَ الْعَبْدُ أَنَا وَ نِعْمَ الْمَالِكُ أَنْتَ وَ بِئْسَ الْمَمْلُوكُ

أَنَا فَكَمْ قَدْ أَذْنَبْتُ فَعَفَوْتَ عَنْ ذَنْبِي وَ كَمْ قَدْ تَعَمَّدْتُ فَتَجَاوَزْتَ وَ كَمْ قَدْ عَثَرْتُ فَأَقَلْتَنِي عَثْرَتِي وَ لَمْ تَأْخُذْنِي عَلَى غِرَّتِي

فَأَنَا ظَالِمٌ لِنَفْسِي الْمُقِرُّ لِذَنْبِي الْمُعْتَرِفُ بِخَطِيئَتِي فَيَا غَافِرَ الذُّنُوبِ أَسْتَغْفِرُكَ لِذَنْبِي وَ أَسْتَقِيلُكَ لِعَثْرَتِي فَأَحْسِنْ إِجَابَتِي فَإِنَّكَ أَهْلُ الْإِجَابَةِ وَ أَهْلُ التَّقْوَى وَ أَهْلُ الْمَغْفِرَةِ.

1- بار خدایا ! تو را حمد میگویم که به یاری تو موفق به ثناگویت شدم، و به سبب فساد نیت و ضعف یقینم، اقرار میکنم که ناتوانم که تو را آنطور که مستحق و سزاوار هستی مدح کنم،

بارالها، تو خوب معبود و خوب پروردگاری هستی و من بد پرورش یافته ای هستم! تو خوب مولایی هستی و من بد بنده ای! تو خوب مالکی هستی و من بد مملوکی!

چه بسیار گناهی که مرتکب شدم و تو عفو نمودی و چه بسیار جرم هایی که از من سر زد و تو از آن گذشتی! چه بسیار خطاها کردم، ولی مرا مؤاخذه نکردی و چه بسیار بدی ها که عمداً مرتکب شدم و تو از آن درگذشتی! و چه بسیار لغزش ها که از من سر زد و از آن چشم پوشی نمودی، و مرا بر غفلتم مأخذه نکردی!

اینک این منم که به خود ظلم کرده ام و به گناهم اقرار و به خطاهایم اعتراف دارم. پس ای آمرزنده گناهان! از تو میخواهم که گناهانم را ببخشی و از لغزش هایم درگذری، پس به نیکی اجابت کن که تو سزاوار اجابت و اهل تقوا و آمرزشی!

وقتی نگاهتان به نامحرم می افتد، بگویید:

*یا خَیرَ حبیبٍ و محبوبٍ صَلِّ علی محمد و آله*

تا نقشی که در قلبتان از دیدن نامحرم ایجاد شده، بر طرف گردد.

^{اگر عيبي را ديديد، نبايد به رخ طرف مقابل بكشيد و او را سرزنش كنيد؛ چون سرزنش كردن جزو بي اخلاقي ها است.خداوند، كسي را كه سرزنش مي كند، تهديد عجيبي كرده است. اگر واقعا عيبي در طرف باشد اعم از عيب اخلاقي و رفتاري، جسمي و خانوادگي و من او را به آن عيب سرزنش كنم در روايت از اهل بيت است كه اين بنده از دنيا نمي رود مگر اين كه به همان عيب آزمايش مي شود. يعني نظم عالم هستي فوق العاده ويژه و دقيق است و اگر تو كسي را به واقعيت بدي كه در او هست سرزنش كردي تو خود در همان چاله خواهي افتاد و نمي تواني از آن بيرون بيايي.}

^{ولي واي به كسي كه به قول قرآن عيب جو است : « ویل لكل همزه لمزه » يعني طرف اصلًا عيب ندارد ولي براي اين كه بخواهد خود را تبرئه كند عيبي را روي ديگران بگذارد. اين جا در حقيقت به بابي وارد شده است كه خداوند مي گويد واي بر تو! ديديد مادر با تمام مهرباني، زماني كه فرزند اشتباه بزرگي مي كند مي گويد واي به حال تو اگر دستم به تو برسد. خدا مي گويد واي به حال شما دست من به شما مي رسد و بدجوري زمين مي خوريد. آن جا كه بايد خوبي هاي شما گل كند همه آن را به عنوان بدي در شما مي بينند به خاطر اين كه بي جهت روي ديگران عيب گذاشتيد.}

^{بدترين نوع عيب گذاري، عيب گذاري روي دخترهاي پاكدامن و عفيف در مراسم خواستگاري است.}

منبع: کانال الیمین

هزاران سال گذشت تا انسان فهمید ساخته دست خود را نپرستد…!

چند هزار سال باید بگذرد تا بفهمد ساخته ذهن خود را نپرستد…!

علامه نوری در کتاب (دارالسلام) می نویسد: امام رضا علیه السلام از پدران بزرگوار خود نقل میکنند که امام حسین علیه السلام فرمودند: روزی نزد امیرالمؤمنین نشسته بودم که عربی وارد شد و عرض کرد یا امیرالمؤمنین! من مرد عیالمند و فقیر هستم و مالی که زندگی مرا کفایت کند ندارم. حضرت فرمودند: ای برادر عرب! چرا استغفار نمیکنی تا حالت نیکو شود؟

عرض کرد: زیاد استغفار میکنم، اما تغییری در زندگی ام پیدا نشده است.

حضرت فرمودند: ای برادر عرب خدای متعال می فرماید:

فَقُلْتُ اسْتَغْفِرُوا رَبَّكُمْ إِنَّهُ كانَ غَفَّاراً (10- نوح)

به آنها گفتم: «از پروردگار خويش آمرزش بطلبيد كه او بسيار آمرزنده است (10)

(بعد فرمودند) چون به گناه بودن بعضی از اعمالت آگاه نیستی استغفار تو ناقص است؛ زیرا از آنها استغفار نمیکنی و نتیجه نمیگیری. سپس فرمود: اینک به تو استغفاری می آموزم که اگر آن را هنگام خواب بخوانی خدا به تو وسعت رزق عطا فرماید. دعا را نوشته، به اعرابی داده و فرمودند: شب، قبل از خوابیدن، این استغفار را بخوان وگریه کن و اگر اشکت جاری نشد تباکی کن.

امام حسین علیه السلام فرمود: سال بعد اعرابی به خدمت حضرت آمد و عرض کرد: یا امیرالمؤمنین! خداوند به من نعمت های زیادی عطا فرمود. شتران و گوسفندانم آن قدر زیاد شده اند که محلی برای نگه داری آن ها ندارم. آن حضرت فرمودند: ای برادر عرب! قسم به آن خدایی که محمد صلوات الله علیه را به نبوت برگزید، بنده ای نیست که با این دعا به درگاه خدا استغفار کند، مگر اینکه خدای متعال به برکت آن، گناهانش را آمرزیده، حوائجش را برآورده و به مال و اولادش فراوانی و برکت عطا فرماید.

دار السلام نوری:3/133

متن دعا در پست های بعدی خواهد آمد… (به موضوع نگاهی بر کلام امیر علیه السلام مراجعه شود)